Veel moeders ervaren het moederschap als zwaar. Als veel. Als intens.

Vader tegen zoon: “ Als je zó doet, dan maak ik straks je fiets niet!”Buurvrouw tegen buurjongen: “Jij deed toen zo raar, daarom mag je nu mijn hond niet aaien.” Maar wat heeft een kind hieraan? Wat leert een kind hiervan? Kinderen voelen zelf, diep van binnen, dat er iets niet klopt hier. En gaan hierop reageren. Soms door vragen te stellen, soms door nóg bozer te worden of door zich aan te passen. En als je heel eerlijk durft te zijn, als volwassene, voel je het zelf ook. Er ‘klopt’ iets niet. De stroming stopt. De verbinding is verdwenen. Er is geen contact.Het doel van de ouder of volwassene is uiteraard om het kind te leren ‘zich te gedragen’, naar de normen van die volwassene. En dán pas geef ik je liefde/aandacht/ zorg ik voor jou. Niet onvoorwaardelijk, maar voorwaardelijk geven is dit. Ik geef pas als jij mij ook iets geeft. En dit is altijd voelbaar (én prachtig waarneembaar in een opstelling, dat ook 😊). Door de emotionele afwezigheid van de volwassene, ervaart een kind onveiligheid op dat moment. Wat het kind dan gaat doen? Dit is uiteraard heel verschillend per kind, per situatie en ook afhankelijk van de relatie met die volwassene. Bij een buurvrouw is de impact wellicht kleiner dan bij een ouder die dit wellicht vaker doet op deze wijze. Dit geeft een kind op den duur het gevoel van “ik ben niet goed genoeg”, “ik moet mij eerst aanpassen, dan pas verdien ik aandacht, liefde, dan pas word ik gezien”. Zo ontstaan overlevingsmechanismen. Gaat een kind zich mogelijk aanpassen. Gaat een kind zich juist extreem gedragen met veel ‘negatief’ gedrag, omdat het dan tenminste wél gezien wordt. Enz..Weer even terug naar die volwassene. Er zal ongetwijfeld een hele goede reden zijn dat hij/zij zo doet tegen het kind. Want het is overduidelijk dat zo’n opmerking tegen een kind, een onschuldig kind (kinderen zijn namelijk ALTIJD onschuldig. Zij zijn immers klein en jij als volwassene bent de grote.), een schreeuw is om zélf gezien te worden. Alleen wel door de verkeerde persoon.. Een kind, jouw kind, hoeft jou als volwassene niet te zien, niks te geven, zich zelf niet eens ‘te gedragen'. Voel maar wat er in JOU geraakt wordt door gedrag van een (je) kind. En lees dan mijn vorige blog over emotieregulatie😊Want álles hangt met elkaar samen.. en gaat uiteindelijk weer over jou.. over jouw gekwetste delen.. Als het veilig(er) wordt in jou, dan wordt je veilig(er) voor (je) kinderen.

“Doe maar niet zo boos.”“Moet je nu nog steeds zo huilen?”“Je hoeft toch niet zo explosief te reageren?”Zoveel zinnen, die zo vaak, zo gemakkelijk tegen kinderen worden uitgesproken. Allemaal goed bedoeld waarschijnlijk en wellicht zelfs met de intentie een kind te willen helpen, te troosten, zich snel weer ‘beter’ te laten voelen. Maar hier gebeurt (in die onderstroom, waar ik steeds weer over schrijf😊) iets anders. Met deze ogenschijnlijk kleine, onschuldige zinnetjes, worden namelijk de emoties van een kind volledig ontkent én onderdrukt.Als kinderen  de ruimte krijgen én voelen, dan zijn zij heel goed in staat om al hun emoties helemaal te (door)voelen. En komt de golf op en gaat weer net zo snel neer. Het reguleren en leren hoe ze hier op een veilige manier op meebewegen, hebben ze nog te leren en hiervoor hebben een ander, een volwassene (het liefst een veilige ouder) nodig.En hier wordt het pas écht interessant. Want hoe oké is die volwassene met zijn of haar emoties? De volwassene, de ouder, die deze opmerking geeft? Hoe goed kun jij jouw emoties dragen? Mag jij boos zijn? Hoe uit je dit? Sta jij jouw verdriet ‘gewoon’ toe? Kun je, je angst echt voelen en durf je het gewoon door je heen te laten bewegen? Óf is dit eigenlijk te spannend? Te onveilig? Voel je het wellicht niet eens?Elke zin gericht op het ontkennen of onderdrukken van de emotie van een (je) kind, kun je zien als een snaar die in jou geraakt wordt. Jij kan de emotie van het moment kennelijk niet helemaal dragen en dus moet het zo snel mogelijk stoppen. Het is simpelweg een richtingaanwijzer voor jou, dat je naar binnen mag keren. Wat wordt er geraakt in jou? Hoezo is boos worden ‘niet nodig’ als iets niet lukt? Waarom mag je als 3 jarige niet keihard huilen om een gebroken koekje? Emoties zijn er simpelweg om gevoeld te worden. Erken ze, sta ze helemaal toe en ze gaan ook gewoon weer voorbij. En kun je weer verder😊Als een (je) kind je zo raakt met zijn/haar emoties, durf dat eens te voelen. Wat wordt er nu in mij geraakt? Durf jij jouw eigen snaar te laten trillen? 

De laatste (?) oogst van dit moestuinjaar. De oogst viel dit jaar wat tegen. Veel regen. Veel slakken. Juist weer te heet om er te zijn. En ook soms wat weinig energie vanuit mijzelf. Dus weinig opbrengst uit de tuin. Mijn innerlijke opbrengst is anders. Ik “oogst” deze herfst namelijk de vruchten van het langzaam loslaten van mijn perfectionisme. Mijn moestuin startte ik ooit met het idee: zie dit als een plek om te leren, te falen, te voelen in de aarde, te zijn. Mijn eigen speeltuin dus. Want dit is exact hoe kinderen leren: falen, voelen, zijn.. terwijl ze spelen..Eerst voelde dit nog vaak zo ongemakkelijk, niet effectief, altijd nog 100 dingen te doen daar. Maar in die rommelige moestuin, vol zoemende bijtjes, heel veel andere diertjes (zij houden ook van rommel😊), scheve komkommers en dubbele uien, voel ik me steeds vaker thuis. Het is namelijk net het leven.. Het leven is namelijk geen rechte akker, zonder onkruid en geen krioelende diertjes. Daar is alles dood.. Het is leven is soms met bergen onkruid, aangevreten wortels, los zand overal én prachtige bloemen en lekkere aardbeien. Het is én én. Daarom is de moestuin mijn lievelingsplek. Mijn her-innering aan dat het perfecte leven niet bestaat. En dat perfectionisme enkel een vorm is van overleven.. Ergens niet naartoe te willen, niet willen voelen, niet willen zijn, en dan dus heel hard perfect willen zijn en doen..