De laatste (?) oogst van dit moestuinjaar. De oogst viel dit jaar wat tegen. Veel regen. Veel slakken. Juist weer te heet om er te zijn. En ook soms wat weinig energie vanuit mijzelf. Dus weinig opbrengst uit de tuin. Mijn innerlijke opbrengst is anders. Ik “oogst” deze herfst namelijk de vruchten van het langzaam loslaten van mijn perfectionisme. Mijn moestuin startte ik ooit met het idee: zie dit als een plek om te leren, te falen, te voelen in de aarde, te zijn. Mijn eigen speeltuin dus. Want dit is exact hoe kinderen leren: falen, voelen, zijn.. terwijl ze spelen..
Eerst voelde dit nog vaak zo ongemakkelijk, niet effectief, altijd nog 100 dingen te doen daar. Maar in die rommelige moestuin, vol zoemende bijtjes, heel veel andere diertjes (zij houden ook van rommel😊), scheve komkommers en dubbele uien, voel ik me steeds vaker thuis. Het is namelijk net het leven.. Het leven is namelijk geen rechte akker, zonder onkruid en geen krioelende diertjes. Daar is alles dood.. Het is leven is soms met bergen onkruid, aangevreten wortels, los zand overal én prachtige bloemen en lekkere aardbeien. Het is én én. Daarom is de moestuin mijn lievelingsplek. Mijn her-innering aan dat het perfecte leven niet bestaat. En dat perfectionisme enkel een vorm is van overleven.. Ergens niet naartoe te willen, niet willen voelen, niet willen zijn, en dan dus heel hard perfect willen zijn en doen..
Ooit begon ik met oefenen in falen tijdens mijn werk bij de Plusjeklas (www.plusjeklas.nl). Waarbij ik prachtige lessen mocht maken én geven aan kinderen waarin we met elkaar gingen oefenen in falen, loslaten en van daaruit creëren. Inmiddels heb ik het door het ervaren én geven van familieopstellingen kunnen leren belichamen.. Ik voel nu steeds vaker, het is genoeg. Je bent meer dan genoeg. Dit is meer dan genoeg. En dit is exact wat ik ook wil voorleven aan mijn kinderen. Zowel als moeder, als in de opvang. Je bent genoeg. Meer dan genoeg. Maak fouten. Maak rommel. Speel!
Reactie plaatsen
Reacties