Emotie regulatie, begint bij jou, de ouder, de volwassene

“Doe maar niet zo boos.”
“Moet je nu nog steeds zo huilen?”
“Je hoeft toch niet zo explosief te reageren?”
Zoveel zinnen, die zo vaak, zo gemakkelijk tegen kinderen worden uitgesproken. Allemaal goed bedoeld waarschijnlijk en wellicht zelfs met de intentie een kind te willen helpen, te troosten, zich snel weer ‘beter’ te laten voelen. Maar hier gebeurt (in die onderstroom, waar ik steeds weer over schrijf😊) iets anders. Met deze ogenschijnlijk kleine, onschuldige zinnetjes, worden namelijk de emoties van een kind volledig ontkent én onderdrukt.
Als kinderen  de ruimte krijgen én voelen, dan zijn zij heel goed in staat om al hun emoties helemaal te (door)voelen. En komt de golf op en gaat weer net zo snel neer. Het reguleren en leren hoe ze hier op een veilige manier op meebewegen, hebben ze nog te leren en hiervoor hebben een ander, een volwassene (het liefst een veilige ouder) nodig.
En hier wordt het pas écht interessant. Want hoe oké is die volwassene met zijn of haar emoties? De volwassene, de ouder, die deze opmerking geeft? Hoe goed kun jij jouw emoties dragen? Mag jij boos zijn? Hoe uit je dit? Sta jij jouw verdriet ‘gewoon’ toe? Kun je, je angst echt voelen en durf je het gewoon door je heen te laten bewegen? Óf is dit eigenlijk te spannend? Te onveilig? Voel je het wellicht niet eens?
Elke zin gericht op het ontkennen of onderdrukken van de emotie van een (je) kind, kun je zien als een snaar die in jou geraakt wordt. Jij kan de emotie van het moment kennelijk niet helemaal dragen en dus moet het zo snel mogelijk stoppen. Het is simpelweg een richtingaanwijzer voor jou, dat je naar binnen mag keren. Wat wordt er geraakt in jou? Hoezo is boos worden ‘niet nodig’ als iets niet lukt? Waarom mag je als 3 jarige niet keihard huilen om een gebroken koekje? Emoties zijn er simpelweg om gevoeld te worden. Erken ze, sta ze helemaal toe en ze gaan ook gewoon weer voorbij. En kun je weer verder😊
Als een (je) kind je zo raakt met zijn/haar emoties, durf dat eens te voelen. Wat wordt er nu in mij geraakt? Durf jij jouw eigen snaar te laten trillen? 

Als je dit in jezelf gaat toestaan en jouw eigen tranen, jouw eigen boosheid etc., er gewoon laat zijn, dan zul je op den duur gaan ervaren dat je ook ‘gewoon’ kunt blijven bij de emoties van je kind. Zonder oordeel. Zonder het te willen stoppen. Gewoon zijn. Erkennen. En dan kun je het kind ook dragen. Dan pas ontstaat écht emotieregulatie. Maar die begint écht eerst bij jou, bij de ouder, bij de volwassene die met het kind is.