Onvoorwaardelijk geven, als ouder, als volwassene

Vader tegen zoon: “ Als je zó doet, dan maak ik straks je fiets niet!”
Buurvrouw tegen buurjongen: “Jij deed toen zo raar, daarom mag je nu mijn hond niet aaien.” Maar wat heeft een kind hieraan? Wat leert een kind hiervan? Kinderen voelen zelf, diep van binnen, dat er iets niet klopt hier. En gaan hierop reageren. Soms door vragen te stellen, soms door nóg bozer te worden of door zich aan te passen. En als je heel eerlijk durft te zijn, als volwassene, voel je het zelf ook. Er ‘klopt’ iets niet. De stroming stopt. De verbinding is verdwenen. Er is geen contact.
Het doel van de ouder of volwassene is uiteraard om het kind te leren ‘zich te gedragen’, naar de normen van die volwassene. En dán pas geef ik je liefde/aandacht/ zorg ik voor jou. Niet onvoorwaardelijk, maar voorwaardelijk geven is dit. Ik geef pas als jij mij ook iets geeft. En dit is altijd voelbaar (én prachtig waarneembaar in een opstelling, dat ook 😊). Door de emotionele afwezigheid van de volwassene, ervaart een kind onveiligheid op dat moment. Wat het kind dan gaat doen? Dit is uiteraard heel verschillend per kind, per situatie en ook afhankelijk van de relatie met die volwassene. Bij een buurvrouw is de impact wellicht kleiner dan bij een ouder die dit wellicht vaker doet op deze wijze. Dit geeft een kind op den duur het gevoel van “ik ben niet goed genoeg”, “ik moet mij eerst aanpassen, dan pas verdien ik aandacht, liefde, dan pas word ik gezien”. Zo ontstaan overlevingsmechanismen. Gaat een kind zich mogelijk aanpassen. Gaat een kind zich juist extreem gedragen met veel ‘negatief’ gedrag, omdat het dan tenminste wél gezien wordt. Enz..

Weer even terug naar die volwassene. Er zal ongetwijfeld een hele goede reden zijn dat hij/zij zo doet tegen het kind. Want het is overduidelijk dat zo’n opmerking tegen een kind, een onschuldig kind (kinderen zijn namelijk ALTIJD onschuldig. Zij zijn immers klein en jij als volwassene bent de grote.), een schreeuw is om zélf gezien te worden. Alleen wel door de verkeerde persoon.. Een kind, jouw kind, hoeft jou als volwassene niet te zien, niks te geven, zich zelf niet eens ‘te gedragen'. Voel maar wat er in JOU geraakt wordt door gedrag van een (je) kind. En lees dan mijn vorige blog over emotieregulatie😊Want álles hangt met elkaar samen.. en gaat uiteindelijk weer over jou.. over jouw gekwetste delen.. Als het veilig(er) wordt in jou, dan wordt je veilig(er) voor (je) kinderen.